---

Այս պատմությունը տեղի է ուենցել 9 տարի առաջ,սակայն մինչ այժմ ես սարսափով եմ հիշում այս մասին:Այդ ժամանակ ես 14 տարեկան էի:Դպրոցի ծանրաբեռնված օրից հետո վերադարձա տուն:Տանը ինչպես միշտ մարդ չկար,բոլորը աշխատանքի էին:Հոգնած որոշեցի մի քիչ հանգստանալ,արդեն սովոր էի մենակ մնալ:Որոշեցի ընկերուհուս կանչել և մի քիչ զվարճանալ:Ընկերուհիս՝ Յուլյան պատմեց,թե ինչպես է մի անգամ տանը հոգի կանչել:Որոշեցինք փորձել:Արեցի այնպես ,ինչպես ասաց Յուլյան:Վարագույրը փակեցի,որպեսզի մութ լինի:Բռնեցինք ձեռքերը և սկսեցինք հոգի կանչել:Ես ասում էի,եթե այստեղ ես ինչ-որ հուշում արա:Ոչինչ չեղավ,ես էլ զայրացած ամեն ինչ գցեցի հատակին:Յուլյան նեղացավ և գնաց իրենց տուն,մնացի մենակ,ծնողներս դեռ չէին եկել:Բազմոցին պառկած նայում էի ժամացույցին,երբ լսեցի իմ անունը:Ինչ-որ մեկը ասում էր Կատյա,Կատյա:Սկզբում ինձ թվաց,թե ընկերներս են բակից դուրս կանչում:Ես նրանց հետ վիճել էի,և չմոտեցա պատուհանին:Բայց այդ ձայնը արդեն ինձ զզվեցնում էր,և մոտեցա պատուհանին:Ոչ ոք չկար:Ինձ թվաց խաղ են խաղում,որոշեցի չհեռանալ պատուհանից և տեսնել ,թե ինչպես են դուրս գալիս թաքստոցից:Անցավ 10 րոպե,ձայնը դեռ գալիս էր,և գնալով մոտենում:Սարսափից դողում էի...հանկարծ ընկա հատակին:Չհասկացա,երևի վախից էր,դուռը բացեցի և փախա դուրս:Ծնողներիս դուրսը տեսա,բայց որոշեցի չպատմել,անցողիկ էր:Ամեն ինչ կարծես լավ էր:Մի օր ես խանութ էի գնում,երբ հայելու մեջ տեսա ստվեր:Ոչ իմը:Վախեցած դուռն էի բացում,բայց դուռը փակ էր:Մոռացել էի,որ բանալիով փակել եմ:Ես վախեցած էի,չհասկացա ինչ կատարվեց հետս,ես ընկա հատակին:Երբ արթնացա,ոչինչ չէի հիշում:Անցավ մոտավորապես մի ամիս,վերադարձա տուն պարապմունքից:Կրկին տանը ոչ ոք,այս փաստը ինձ հոգնեցրել էր:Նստեցի բազմոցին և ոչինչ չէի անում:Հանկարծ լսեցի անունս,սա արդեն ինձ վախեցրեց:Այս անգամ մի երիտասարդ հայտնվեց և ուշադիր նայում էր ինձ:Վախեցա...հասկացա,որ սա իմ և Յուլյաի կանչած հոգին է:Ճչացի բարձր,շատ բարձ,բայց նա սկսեց ծիծաղել,առեղծվածային:Այդ ոգին կարծես ինձ հետևում էր:Ես որոշեցի պատմել մորս:Ասացի,իսկ նա ինձ չհավատաց:Որոշեցի այլևս չմտածել այդ ուղղությամբ,բայց մայրս որոշել էր,որ ես հոգեբանի կարիք ունեմ:Գնացինք հոգեբանի մոտ՝Մոսկվա:Նա ասաց,որ առաձնապես ոչինչ չկա:Այս դեպքից անցավ մեկ տարի,ես դարձել էի ագրեսիվ,գոռոզ և մեծամիտ:Չէի էլ հասկանում ,թե ինչու:Առանց իմ կամքի,վերցնում էի դանակներ,ամեն անգամ փորձում սպանել ինքս ինձ,բայց ուժերս հավաքւոմ էի և վայր գցում դանակը:Մի օր մտածեցի,թե ինչ է կատարվում հետս,զանգահարեցի Յուլյային:Եկավ,պատմեցի,Յուլյան ինձ առաջարկեց նորից կանչել,այդ դեպքում նա կգնար:Սակայն ապարդյուն,երբ լույսն անջաեցի ստվերը հայտնվեց,և լսվեց ինչ-որ մեկի ծիծաղը:Այս անգամ ստվերը պատին գրեց,"Դեռ կփոշմանես" և ծիծաղ լսվեց:Վախեցանք և գնացինք մեր գյուղում ապրող տատիկի մոտ,նա ասում էր,որ ոգիներ է տեսել,կարծում էինք կօգնի:Վիճակը ավելի վատացավ...Մենք մտանք սենյակ,իսկ այնտեղ ոչ ոք:Ես ինձ անընդհատ վնասում էի,որ այդ ոգին իմ միջից դուրս գա,վախենում էի այդ տանը լինել մենակ:Անցան տարիներ,մոտ 2 տարի:Հայրիկիս խնդրել էի,և մենք տեղափոխվել էինք:Ուրախ եկա տուն,իսկ հատակին մայրս էր ընկած,արյունոտ:Լաց էի լինում,կանչում հայրիկին,բայց նա չկար:լացելով դուրս եկա տնից,որ կանչեմ օգնության,իսկ հայրս,այտեղ խոտերի մեջ պառկած էր:Գոռում էի Յուլյա,անիծվի այն օրը,երբ մենք կանչեցինք այդ ոգուն:իսկ այդ պահին մեկը բարձր ծիծաղեց:ցասումը պատել էր ինձ:ես ասացի,թե ինչ է ուզւոմ,իսկ ձայն չլսվեց:Այդ դեպքից հետո,ես այլևս ձայներ չլսեցի:Սակայն կորցրեցի կյանքւոմ ինձ համար ամենակարևոր մարդկանց:Իսկ Յուլյաից տեղելություն չունեի երկար ժամանակ:Երբ մի օր որոշեցի զանգահարել նրան,մայրը վերցրեց և ասաց,որ Յուլյան արդեն 3 տարի է,ինչ մահացել է ավտովթարից,որը մինչ այժմ բացահատված չէ:Հիմա ես ապրում եմ այն վախով,որ հաջորդը ես եմ...

---

Դիտումներ: 1376 | Ավելացրեց: AboutAll

---

Տարածել այս նյութը`(Share)

---

ս Հարգելի՛ մեկնաբանող, մեկնաբանություն գրելուց առաջ հիշի՛ր, սա հանրային հարթակ է, և ձեր մեկնաբանությունը կարող են կարդալ բոլորը:

Մեկնաբանված է անգամ